Natuurlijke stuitbevalling| Terugblik 6 jaar geleden!

Bijna 6 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder van een stuitbaby. Tijdens mijn zwangerschap werd ik door de meeste vrouwen voor gek verklaard.. Waarom geen keizersnede? Gelukkig waren de gynaecologen erg enthousiast toen ik op hun aanraden ging voor een natuurlijke stuitbevalling.. Even voor de duidelijkheid.. Ik had mannelijke gynaecologen..

Tja wat weet je nou van je eerste? Helemaal niets dus kom op let’s do this dacht ik. Horrorverhalen… je hoort ze vooral op kramen bij anderen. Ga er vooral niet heen als je hoogzwanger bent van je eerste.. kraamdrollen, extreme uitscheuringen, tips als maandverband in de vriezer … Je krijgt het tot in de puntjes te horen. En het ergste is.. Ze lachen er allemaal om! Het hele Russische leger wordt erbij gehaald. Alle moeders kunnen er over mee praten dus het gekakel bij het kraambed deed me elke keer kijken naar de arme vrouw in het midden.. Ze keek naar mijn hoogzwangere buik.. En die blik in haar ogen..

Ik zal het nooit vergeten!

Was het echt zo erg? En hoe kan ze er dan zo bij zitten?De kraamhulp op Urk is fantastisch zal ik je zeggen. Je bed wordt verschoont, kussens opgeklopt, baby strak in het wiegje en jij in je mooiste huispak gezeteld als Queen midden op je kingsizebed..

Bij 39 weken brak ’s nachts mijn water en we moesten direct naar het ziekenhuis vanwege de stuitligging. Door de gezonde zenuwen kon ik niet meer slapen.. echte weeën waren er ook nog niet dus werd ik op een gegeven moment aan de opwekkers gelegd… nou het is al niet fijn voor een gewone bevalling maar ik kan je vertellen bij een stuitbevalling… is het vanaf de eerste paar cm al verschrikkelijk.. die geweldige puf manieren van de zogenoemde pufclub kon ik wel vergeten… de billen van de kleine pasten zich niet aan, dus je hebt het idee alsof er een voetbal in je buik de onderkant even lekker uit elkaar scheurt en elke cm werd dit erger.. (ik snap nu waarom ik niet meer zo lang op een houten stoel of bank kan zitten)

Diepe inademing en puf puf puf was dus niet aan de orde… het was eerder schreeuwend, een manier zoeken hoe ik dit moest gaan volhouden… en het duurde lang… vreselijk lang… Op een gegeven moment zei de gynaecoloog dat ik bijna op 10 cm zat. De vlag kon uit… dat had je gedacht! Doodleuk zei de man: “Ik ga naar de poli en kom met een uur wel weer terug..” Je had op dat moment het gezicht van mijn moeder moeten zien!! Ook de tropenarts in opleiding keek verbaasd.. Het hele team sprak boekdelen.

Dit kun je niet maken!

En toch deed ie het! Ja een heel medisch team stond er. En als je dan ook nog bij je eerste zegt dat het allemaal niet uitmaakt wie er bij zijn… willen natuurlijk alle stagiaires en opleidende een kijkje nemen.. Want tja… het komt niet vaak voor dat er een stuitbevalling op jouw werkdag is! Afijn… om kwart over 5 mocht ik dan eindelijk persen…. en ze riepen maar… ik zie al wat.. ik zie al wat… geen haren maar een …! Precies.. een gat!

De billen kwamen er bont en blauw uit.. Ondertussen moest ik bij elke wee overgeven. Alles moest heel voorzichtig en ik moest goed bij de les blijven.. Hoe dan? Bij een stuitbevalling mogen ze niet zomaar aan de baby komen als die eruit geperst wordt, omdat hij dan kan schrikken.. Dan trekt ie zich heel snel terug in zijn holletje en kun jij het mooi vergeten.. Na 3 kwartier was ie er dan! Hij keek me aan met zijn mooie heldere ogen! Wat was ik trots en ik heb me nog nooit zoooo gelukkig en sterk gevoeld!

Nu was ik die Queen midden op dat bed! Sterk, krachtig, alsof ik de wereld aankon!

Even later kwam mijn hoogzwangere, beste vriendin de kamer binnen lopen. Ook zij liep van haar eerste! Ik keek haar aan… toen keek ik naar haar buik…. De blik van de kraamvrouw …

Zag zij ….. in mijn ogen…

Hier vind je meer persoonlijke blogs! Maar je kan ons ook volgen via Insta !